چندی قبل که خبر بیماری سرطان پل نیومن در رسانه‌ها منتشر شد. شاید کسی باور نمی کرد ستاره دوست داشتنی سینما و قهرمان سخت کوش و خستگی ناپذیر چند تا از بهترین فیلم‌های زندگی‌مان پا پس بکشد و مغلوب شود.  همان موقع بود که از قول یکی از دوستانش خواندم: «پل در حال مبارزه با این بیماری است و در هیبت یك مبارز حرفه‌ای و واقعی با این موضع به خوبی كنار آمده است.» مبارزه‌ای  که در قاموس پل نیومن، یادآور بسیاری از فیلم‌های اوست، بوچ كسیدی و ساندانس‌كید، لوک خوش دست، تیرانداز چپ دست، شاهكار دست نیافتنی رابرت راسن؛ بیلیارد باز یا حتی گربه روی شیروانی داغ ...
اما حالا پل نیومن دوست داشتنی ما دوره شیمی‌درمانی‌اش را در بیمارستان نیویورك نیمه‌كاره رها كرده و اعلام كرده كه می‌خواهد در خانه‌اش بمیرد. او چند روز پیش در حالی‌كه هنوز دوره شیمی درمانی‌اش به پایان نرسیده بود، از خانواده‌اش خواسته تا او را از بیمارستان نیویورك هرچه زودتر به خانه ببرند، چون می‌خواهد در خانه خودش بمیرد.
نمی دانم چه باید گفت ... هنوز دوست دارم فکر کنم که پیروز این مبارزه نیومن بزرگ است. یاد دیالوگ شاهکار ادی تند دست در بیلیارد باز افتادم؛ «تمام شب بردمش، تمام روز هم می‌برمش» امیدوارم این دیالوگ در زندگی واقعی او هم تاثیر داشته باشد و پل نیومن برنده این مبارزه باشد ...

به خاطر لحظه‌های خوبی که برای‌مان آفریده و آن لبخند‌های جادویی‌اش ... برای او دعا کنید.

اوج لذت هوادار بودن نصیب هر کسی نمی شود. قلب شیر می خواهد که هر کسی ندارد. کار از دلیل و منطق و این حرف ها گذشته، تعصب لازم دارد. البته کار هر کسی هم نیست.با ادا و اطوار هم کار به جایی نمی رسد.حالا و در این دوره که انگار همه نوسترآداموس شده اند و خبر از عاقبت شوم و سیاه قهرمان می دهند هوادارهای واقعی را می توان شناخت. دورمان جمع شده از آدم هایی ضعیفی که قدرت اراده خودشان را فراموش کرده اند  و دست پیش گرفته اند که پس نیافتند. دائم از هر جا که هستند (حتی دوبی!) موج منفی ساطع می کنند. غافل از اینکه تمام اینها نه تنها صدمه ای به قلب شیر ما نمی زند بلکه طعم شیرین پیروزی را برای ما شیرین تر هم می کند. اولین جرعه را هم که دیروز چشیدیم ...

... از این جا به بعدش حرف حامد احمدی است:
قرار ما از حالا این است. ما این‌ور کار خودمان را می‌کنیم. می‌نویسیم. و افشین قطبی هم در کیلومتری دورتر ، تیم‌اش را تمرین می‌دهد ، می‌چیند ، به زمین می‌فرستند و رهبری می‌کند.
شبیه یک زور آزمایی‌ست. این‌که کدام از این دو نفر- سرمربی و نویسنده-و کدام از این دو- آن تیم و این نوشته‌ها- زودتر نفس بریده می‌شوند و شکست می‌خورند و ایست می‌دهند. هرچند روشن است که شکست اولی‌ها ، سکوت و تسلیم دومی‌ها را به همراه دارد.
شاید بگوئید چرا افشین قطبی؟ چرا دنبال هادی برگی‌زر ، فیرات ، امیر قلعه نوعی و غلام پیروانی حرکت نمی‌کنیم؟ چند سال پیش آقای حمید سمندریان-کارگردان تئاتر- در مصاحبه‌ای گفته بود که نابغه کسی‌ست که وقتی به دیواری می‌رسد به جای این‌که راهش را کج کند ، دیوار را خراب کند.
افشین قطبی فصل گذشته دیوار سخت و رسوخ ناپذیر و قطوری را خورد کرد و برای همین ما امسال سایه به سایه‌ی او حرکت می‌کنیم و در سایه‌ی دیوارها کمین می‌گیریم تا ببینیم امسال هم می‌تواند یا خیر؟
(به هرحال امیدوارم قطبی له بشه تا یاد بگیره اینجا ایرانه... با آنارشی مخصوصه خودش... )
این جمله‌ی در پرانتز متعلق به یکی از دوستان عزیز ماست که در این زمینه با هم توافق نظر نداریم. رفیق‌مان می‌خواهد ثابت کند نمی‌شود و ما می‌خواهیم اثبات کنیم که می‌شود.
می‌خواهیم یک‌بار از این تست ، از این امتحان سربلند بیرون بیائیم. این‌که وقتی پای آدمی بزرگ‌تر از محیط در میان است ، می‌شود که نه محیط بترکد و منفجر شود و نه آن آدم خورد شود و له شود؟
رفیق‌مان می‌گوید نمی‌شود و طرف ِ محیط است و ما می‌گوئیم می‌شود و بر این امکان ِ شورانگیز پافشاری می‌کنیم.
خب خیلی وقت است که یادداشت‌های فوتبالی بی اشارات سینمایی نمی‌شود. شاید تقصیر آقای فردوسی پور باشد که برای فوتبال از لفظ دراماتیک استفاده کرد.- حالا فوتبال دراماتیک است یا مستند؟!! بر ما پوشیده است- ما هم مثل دوستان دیگر از این امکان استفاده می‌کنیم و می‌گوئیم و می‌نویسیم که حالا افشین قطبی-پیش از آغاز لیگ هشتم- شبیه به اوما تورمن است در فیلم کیل بیل ِ رفیق ِ خوب‌مان آقای استاد تارانتینو. شبیه انتقام‌جوهای رئوف القلب و شکننده است. این‌که لیستی دارد از اسم ِ بدمن‌ها که یکی یکی باید خط بخورند تا کار جلو برود و زیبایی نبازد.
آینده چه مسیری را پیش روی ما و افشین قطبی گذاشته؟ چه اتفاقی قرار است بیفتد؟ چه کسی مامور ضربه‌ی نهایی‌ست؟ ما نه نوستر آداموس داریم و نه گوی بلورین. از آینده چیزی نمی‌دانیم. شاید افشین قطبی یک جایی شکست بخورد و کنار برود و یک دیوار بتونی صورت‌اش را درب و داغان کند یا یک بلوک سیمانی دخل‌ش را بیاورد و از پی‌اش این نوشته‌ها هم به پایان برسد. شاید هم- خدا را چه دیدید؟- در همین‌جا دو بار به جای نوشتن، عکس ِ افشین قطبی را چاپ کردیم با جام ایران و آسیا در بالای سرش و تیتر زدیم که قهرمانی در حضور ِ هزاران بلوک‌ ِ سیمانی.

پی نوشت: این نوشته علیرضا معتمدی خیلی به دل می نشیند ... شاید یک جورهایی هم به نوشته ما مربوط شود.

شاید از بد شانسی آقای سلحشور باشد که «یوسف پیامبر»اش جمعه شب ها دقیقا بعد از کار شگفت انگیز کیانوش عیاری و «روزگار قریب»اش و قبل از «عملیات 125» سریال جدید بهروز افخمی که حس و حال عجیبی دارد (حتما بعدها راجع به اش بیشتر می نویسیم و می خوانیم) پخش می شود. واقعا یک ضد حال اساسی است.  انتقادهایی که این روز ها چه از طرف مسئولان صدا و سیما با عنوان «ضعف های عمده» و چه از طرف چند تن از علما به لحاظ درون مایه و صحت و سقم و سندیت داستان از این سریال می شود جایی برای نقد منتقدان سینما و تلویزیون نمی گذارد.  گرچه هنوز چند قسمتی بیشتر نگذشته اما... (من که دیگر وقتش را ندارم ولی آن ها که می بینند اگر خوب شد به ما هم خبر بدهند!) .... اما بهانه نوشتن این روزنوشت «یوسف پیامبر»ی نبود که  (با وجود بودجه ها و امکانات نایاب در سینما و تلویزیون ایران) انتظارهای بیشتری از آن می رفت، بلکه در جایی چند نقل قول از آقای سلحشور (در یک گفت و گو با  یکی از روزنامه ‌ها ) دیدم که فکر می کنم خواندنش سرحالتان می کند ... از من که رفع کسالت کرد.

- «متاسفانه، برخي از مسئولان فرهنگي جايزه «کن» را به جايزه «کراچي» ترجيح مي دهند»
- «در حوزه سیما، راهش این است که از تعداد شبکه ها بکاهند تا بتوانند با تولید اثار ارزشمند و فاخر و نظارت و کنترل دقیق تلویزیون را نجات دهند»
- «اگر سینمای ما همانطور که از اول انقلاب شروع کرده بود با توبه نصوح، پرواز در شب و فیلم هایی از این دست جلو آمده بودیم یقیین بدانید ما الان جای هالیوود را گرفته بودیم جای بالیوود را هم گرفته بودیم»
- « فیلم اصحاب کهف طبق امار بیش از 2 میلیارد بیننده در جهان داشته است»
- «شبی که می خواستیم صحنه سجده خورشید و ماه و 11 ستاره را فیلمبرداری کنیم از جایی تماس گرفتند که خواب دیده ایم که شما و همسرتان از جایی دارید عبور می کنید در لباس انبیا و ستاره ها از اسمان سر راهتان می ریزند»
- «ده روز برای یک صحنه به افتاب نیازمند بودیم . این در حالی بود که تمام اطراف ما طوفان و برف و باران بود… باور کنید در چنین شرایطی جایی که صحنه در ان قرار بود فیلمبرداری شود به قطر یک کیلومتر افتاب بود»
- ...

پی نوشت 1: سریال افخمی خیلی تر و تازه و خوب است ... از دست ندهید
پی نوشت 2: نوید و جواد رهبر حسابی راجع به حس خوبی که «یک بار» (Once) به آدم می دهد، صحبت کرده اند... لینک دانلود موسیقی دلنشین و دوست داشتنی Once را می گذارم اینجا (+) که یک آلبوم کامل است برای خودش .... تجربه حس و حال خوبش را وقتی در خیابان قدم می زنید و گوش می کنید از یاد نخواهید برد. ... آهنگ هایی که در«یکبار» استفاده شده یا توسط گلن و مارکتا برای این فیلم نوشته و ساخته شده یا  آهنگهایی از گروه The Frames که در آلبوم The Cost (محصول 2006) منتشر شده و یا آهنگ هایی از گلن و مارکتا است که در آلبوم مشترک شان با عنوان The Swell Season (محصول 2006) منتشر کرده اند.
پی نوشت 3: مطمئنم شما هم اگر جای من بودید و قرار بود برای این پُست عکسی می گذاشتید حتما پوستر زیبای once را به پرتره آقای سلحشور ترجیح می دادید!